- Osobiście mogłam z nim o wszystkim porozmawiać. Zawsze nam powtarzał, że nic w życiu się nie osiągnie bez ciężkiej pracy i modlitwy... Mimo tej ciężkiej pracy, jaką włożyłam w naukę gry na klarnecie, ogromnego wysiłku i wyrzeczeń, było warto - tak wspomina klarnecistka Agnieszka Borkowy swoją niemal 10-letnią przygodę z Młodzieżową Orkiestrą Dętą w Iławie.

Tym wspomnieniem dzieli się tuż przed przypadającą 25 sierpnia drugą rocznicą śmierci śp. Bogdana Olkowskiego, dawnego kapelmistrza orkiestry i wychowawcy pokoleń iławskiej młodzieży.

Moje wspomnienie o orkiestrze...

Wspominając orkiestrę dętą, w moich myślach pojawia się obraz Domu Weterana. Zapachu tego miejsca nie pomylę z żadnym innym na świecie. To miejsce, gdzie wszystko się zaczęło. Tak naprawdę jeszcze wtedy tego nie wiedziałam, ale był to mój drugi dom - miejsce prób i ćwiczeń do upadłego, którym towarzyszyły emocje takie jak adrenalina, podniecenie, a niekiedy stres związany z przygotowaniem do bardzo ważnych koncertów.

Skoro mówię o domu, to nie mogę zapomnieć o rodzinie, prawda? Wspaniałych ludziach, moich braciach i siostrach, jakich poznałam przez te prawie 10 lat grania w orkiestrze. Wspomnienia to  dla mnie chwile, momenty mojego życia, jakie z nimi przeżyłam. Były pełne radości i szczęścia. Co prawda, bywało różnie, jedni bardziej się lubili, inni mniej, ale byliśmy w okresie dojrzewania, tak zwanej burzy hormonalnej i zawsze nad tym wszystkim czuwał nasz tatuś – śp. Bogdan Olkowski, którego wspominam jako człowieka bardzo pracowitego i wymagającego, ale również życzliwego i uśmiechniętego, nie umiejącego się na nas gniewać. Jako ojciec rodziny orkiestrowej przekazywał nam wiele drogowskazów, jak dobrze żyć. Osobiście mogłam z nim o wszystkim porozmawiać, zawsze nam powtarzał, że nic w życiu się nie osiągnie bez ciężkiej pracy i modlitwy... Kochałam jego obrazowe tłumaczenie, jak zagrać dane nutki, na przykład nucąc gamę, dotykał batutą swoich palców! Albo tę kartkę z wypisanymi koncertami na dany miesiąc, albo tę puszeczkę pod jego biurkiem z landrynkami... na pewno wiecie, o czym mówię. Wspominam wspólne wyjazdy w kraju i za granicą, kiedy się wspólnie integrowaliśmy, nie raz do późnych godzin nocnych, ale zawsze musieliśmy czuwać, by następnego dnia być w formie.

Nie da się wymienić wszystkich wspomnień... ale wyżej wymienione  powodują, że w moich oczach pojawiają się łzy i nucę pod nosem "Ale to już było i nie wróci więcej". Mimo ciężkiej pracy, jaką włożyłam w naukę gry na klarnecie, ogromnego wysiłku i wyrzeczeń, było warto, bo z perspektywy mojego jeszcze krótkiego życia wyniosłam stamtąd wiele dobrego i był to dla mnie wspaniały i niezapomniany czas.

Klarnecistka Agnieszka Borkowy (Zatoń)

Wkrótce kolejne wspomnienia wychowanków iławskiej orkiestry. A już w sobotę, 22 sierpnia w Iławie Przemarsz pokoleń "Muzyka w sercu", o którym więcej pisaliśmy tutaj.

Red. kontakt@infoilawa.pl.