Koło humanistyczne: Czy liczyłeś kiedykolwiek, ile dni spędziłeś w szkole?

Jakub Topolewski: Szczerze mówiąc, to nie, nie liczyłem dni spędzonych w szkole. Być może dlatego, że skupiałem się bardziej na nauce, na uzyskiwaniu wysokich wyników, aniżeli na frekwencji, była ona swego rodzaju dodatkiem do tego, co udało mi się wypracować w danym roku szkolnym. Być może nie liczyłem też, gdyż szczęśliwi czasu nie liczą.

KH: Czy zdarzyło się, że byłeś sam na lekcji? 

JT: Tak, zdarzyło mi się. Było to w dzień przed zakończeniem ubiegłego roku szkolnego, bodajże lekcja angielskiego z Panem Waldemarem Nehringiem, którego serdecznie pozdrawiam. Jako że nie było wtedy praktycznie nikogo, to mogliśmy sobie wtedy porozmawiać, podsumować rok pracy we dwójkę.

KH: Czy kiedyś się spóźniłeś? 

JT: Przyznaję się, były takie sytuacje, na szczęście albo nauczyciele byli wyrozumiali, albo była to kwestia minuty, czy dwóch.

KH: Czy był moment, kiedy myślałeś, że tym razem nie uda się pójść do szkoły? 

JT: Tak, przypominam sobie szczególnie jedną sytuację, kiedy to zaspałem na autobus i chciałem jechać samochodem, jednak ten jak na złość nie chciał odpalić, złośliwość rzeczy martwych, na szczęście sąsiad wybawił mnie od zguby i zabrał ze sobą do szkoły.

KH: Jaka jest Twoja recepta na sukces? 

JP: Bardzo chciałbym powiedzieć, że jakąś receptę na sukces mam, ale nie, nie mogę. Z chodzeniem do szkoły, a raczej ze znalezieniem chęci do tego, bywało różnie, szczególnie w liceum. Czasem wstanie po raz n-ty sprawiało trudność, ale wizja spotkania przyjaciół, ulubionych nauczycieli i możliwość rozmowy z nimi, a także obawa przed zaległościami, nadrabianiem materiałów, szczególnie w klasie matematyczno-fizycznej, motywowały do działania. 

KH: Jak czułeś się w minionych tygodniach, gdy nie mogłeś iść do szkoły? Tęskniłeś? 

JP: Obecna sytuacja nie jest łatwa, brakuje tego kontaktu z przyjaciółmi, rozmów na żywo, a nie przez kamerkę czy komunikatory. Zawsze to była jakaś odskocznia od tej szarej rzeczywistości, powtarzalności, którą mamy teraz. Każdy dzień był na swój sposób wyjątkowy i inny, miliony pomysłów na spędzenie przerw, różnorodność tematów do rozmów, a pomiędzy tym praca na lekcji. Teraz tęsknię już jako absolwent. 

KH: Jakie są Twoje plany na przyszłość?

JT: Szczerze, nie mam konkretnych planów na przyszłość, prawdopodobnie wszystko wyjdzie w praniu. Chcę po prostu dążyć do własnego szczęścia, a przy tej okazji również pamiętać o drugim człowieku.

KH: Czy chcesz coś przekazać młodszym rocznikom?

JT: Młodszym rocznikom mogę powiedzieć, by czerpali pełnymi garściami z życia i cieszyli się latami spędzonymi w szkole. Natomiast wielkie osiągnięcia często przychodzą przez przypadek, albo całkowicie samoistnie, więc bądźcie sobą, a wasze szczęście, sukces sam was znajdzie. 

AM