Akcje „Ja też Lubię Biegać” i #biegnepomagam powoli wpisują się w miejski koloryt fizyczności. Zwiększenie zainteresowania tymi projektami zaprosiło strony do ratusza.

Biegowy festiwal Iławskiego Półmaratonu La Rive im. Antoniego Gierszewskiego angażuje obecnością około 4 procent dzieci w przedziale 1-9 lat. A charytatywność powiązana z aktywnością puka do serc mieszkańców Iławy. Średnia europejska daleko nam odjechała. Z wewnętrznej ewaluacji wynika, że pomimo używania wielu nośników informacji, trudno się przebić z treścią do szerszego odbiorcy. Jako organizatorzy rozpływamy się w wirtualnej przestrzeni informacji.

Spotykanie z osobami odpowiedzialnymi w iławskiej oświacie za prowadzenie placówek edukacyjnych jest jednym z działań zachęcających do udziału w tych projektach. Musimy wspólnie uruchomić inne spojrzenie na szeroko pojęte wychowanie fizyczne. Szkoła, przedszkole, to miejsca na taką promocję.

Związanie sportowych pozaszkolnych wydarzeń z oświatowym przekazem zachęcającym do obecności dziecka w nich poszerza edukacyjne propozycje w wielu obszarach. Miasto angażując się w nie, nie może być pozbawione tego wsparcia.

Zwiększona liczba godzin wychowania fizycznego, rozbudowywana nowoczesna baza sportowa nie wpłynęły na poprawę usportowienia pokoleń. Powiedzieć, że jest źle, już nie wystarczy. Bo nie jest źle, jest dramatycznie. Wszyscy o tym wiedzą. A więc dlaczego tak trudno odwrócić dziecięcą równię pochyłą upadku sprawności?

Pytań jest wiele. Odpowiedzi też. Jedna z tych właściwych, to zaproszenie szkół do tworzenia nowej jakości fizycznej aktywności dzieci we współpracy z podmiotami zewnętrznymi. Bez niej nasze starania będą tylko kręceniem się wokół własnej osi pragnień. Poszukiwaliśmy punktów stycznych na spotkaniu w iławskim ratuszu. Owoce pokaże czas.

Czy będziemy potrafili w pasję tworzenia włączyć szersze gremium? Myślę, że tak. Nauczyciele wiedzą, że poruszają się w zespole naczyń połączonych. Bardziej świadoma zależność pozwoli na większe poczucie oddziaływania prozdrowotnego. Rodzice poszukujący sposobu na oderwanie dzieci od komputera muszą mieć punkt zaczepienia w tym obszarze.

Nie możemy iść drogą w jedną stronę oddzieloną głębokim rowem, przez który przeskakują od lat zawsze te same jednostki chcące współpracować z organizatorami sportowych eventów. To nie ma być nakaz, to powinna być wewnętrzna decyzja bez żadnych warunków udziału. Etat nauczyciela, tak bardzo zdewaluowany w społecznej przestrzeni, ma wiele możliwości, aby obudować się pozytywną barwą. Sport w empatii młodego pokolenia jest jedną z nich.

Dzieci nie są częścią smartfona. Rywalizacja jest potrzebą umysłu, a nie ciała. Dlatego tak trudno do niej przystąpić nawet na poziomie aktywnej zabawy.

W psychologii sportu, wychowania, nie jest ważne tylko to, co do dzieci mówimy. Wartością kształtującą postawy jest uczestnictwo czynnościowe montujące nawyk. Dzieci podglądają świat i poszukują podobieństw obok siebie. Nie można lekceważyć tej zasady w sporcie szkolnym. Powielanie zachowań na zasadzie przyzwyczajeń nie tworzy postępu. Zniechęca. Dzieci pragną nowości.

#biegnepomagam angażuje nie tylko dorosłych. Bądź aktywny w wolny dzień i pomagaj tym, co tej pomocy potrzebują - to motto zapraszające na ten projekt. Tu też mamy do odrobienia lekcję, aby wyrównać proporcje udziału i reaktywować projekt „Młody Maratończyk”.

O tym wszystkim rozmawialiśmy w iławskim ratuszu. Wspólnie szukaliśmy prostych rozwiązań. Bo tylko takie są skuteczne. Włączenie w ten projekt prywatnych placówek przedszkolnych jest naturalną konsekwencją sportowego nurtu. Dotrzemy do nich. Wiem, że są bardzo otwarte na wszelkie propozycje sportowej aktywności.

To było dobre spotkanie. Napawające energią wszystkie strony. Myślę, że zobaczyliśmy światełko w tunelu.

Świat się zmienia szybciej niż byśmy chcieli. Sztuczna inteligencja jeszcze bardziej go rozpędzi. Nie możemy być strusiem z głową w piasku, bo zgubimy sprawność fizyczną będącą fundamentem zdrowia. Nie możemy również tkwić w wierze, że ona zachowa się w nas bez pracy. Wiem, jak trudno zrobić pierwszy krok.

Najważniejszą częścią tej układanki są rodzice. Dajmy im szansę, aby mogli być obok dzieci w happeningach sportowych. Nie izolujmy ich obecności podczas szkolnych zawodów w czasie lekcji. Wybór: „idę na zawody, czy zostaję w szkole?” frustruje niejeden dom. To fundamentalny błąd.

Bez nauczycieli wychowania fizycznego niewiele da się zrobić. Szkolny wf to nie nadzorowane podwórko aktywności, to proces sterowania umysłami stymulującymi sportową kreatywność na całe życie. Trzeba uznać także podmiotowość ucznia i rodzica w dziecięcym zaangażowaniu w czasie wolnym od nauki. Zachęcać i docenić te starania. Klasy sportowe bez obowiązkowej współpracy ze stowarzyszeniami sportowymi nie mają sensu. To wynika nie tylko z ustawy. To poważny edukacyjny minus, czasami w zakazie kontaktu z nimi...

Zbyt dobrze znam oświatę. Wiem, gdzie jest w niej tylko etat, a gdzie pasja i problemy, które często wynikają z zazdrości tych, co zostali w blokach startowych.

Wolność w sportowej aktywności przekazu jej innym jest bardzo podobna do tej, która nas otacza. Zasklepianie się wokół przyzwyczajeń nie tylko spłaszcza oczekiwania wewnętrznego postępu. Powoduje też stany ograniczające na długie lata możliwość wyjścia z bańki własnych ograniczeń i przekonań.

PS. Dziękuję wszystkim stronom za udział w spotkaniu, a Miastu Iława za organizację jego.

sport

Paweł Hofman